Jak sadzić ziemniaki: kiełki w górę czy w dół?

Sadząc duży obszar z ziemniakami, wielu po prostu wrzuca go do otworów, nie zawracając sobie głowy obracaniem bulw, same pędy wiedzą, w jaki sposób rosnąć. Okazuje się jednak, że istnieją 2 metody sadzenia: w górę iw dół.

Przed sadzeniem ziemniaków należy je wykiełkować. Kiełki nie powinny przekraczać 1,5 cm, w przeciwnym razie pękną. Z biegiem czasu stare bulwy zaczynają samodzielnie kiełkować podczas przechowywania, zwłaszcza w ciepłych i wilgotnych pomieszczeniach. Gdy materiał do sadzenia jest gotowy, pozostaje tylko wybrać metodę sadzenia: do góry nogami lub w dół. Zwolennicy pierwszej metody przytaczają swoje argumenty.

• Oczom łatwiej kiełkować w ich kierunku, zwłaszcza na ciężkich glebach gliniastych. W takiej glebie kiełki zamienione w głąb ziemi mogą się nie przedostać.
• Kiełkując, górne oczy stają się w końcu nadziemną częścią rośliny, a do swojego rozwoju otrzymują pożywienie z bulwy macierzystej. Nieco później z górnych pędów rozwijają się rozłogi (korzenie). Rozgałęziają się i rozgałęziają, tworząc nowe bulwy.
• Oczy skierowane w dół rosną powoli, aw zimnej glebie mogą całkowicie umrzeć, nie przebijając się spod gleby. Tak się nie stanie, jeśli zostaną skierowane w górę.
• Jeśli ziemniaki są sadzone w głębokich otworach (powyżej 10 cm), oczy powinny znajdować się na szczycie bulwy, dolne kiełki nie mogą wznosić się z takiej głębokości.
• Oczy skierowane w dół tracą dużo energii, aby wykiełkować spod gleby, a siła może być potrzebna do wzmocnienia młodej rośliny... Z tego powodu materiał do sadzenia nie powinien ważyć mniej niż 80 g, w przeciwnym razie kiełek nie będzie miał wystarczającej ilości składników odżywczych do długotrwałego wzrostu.
• Chrząszcze Colorado aktywnie atakują młode pędy, które późno wyszły z ziemi, ponieważ jest bardziej miękki niż twarde, już wyhodowane rośliny.
• W regionach południowych późne pędy cierpią z powodu intensywnych letnich upałówczęść z nich może umrzeć.

Jest wielu zwolenników tej metody, którzy mają swoje „żelazne” argumenty.

• Bulwy wyrastające w górę rozwijają się zbyt szybko i mogą podlegać późnym przymrozkom. Dolne oczy dają późniejsze pędy, gdy pogoda jest już cieplejsza.
• Pędy z posadzonych w górę oczek nie napotykają na żadne przeszkody podczas wzrostu, rosną równomiernie, stertowo, w pęczku. W zwarciu pędy kolidują ze sobą i nie otrzymują wystarczającej ilości powietrza i światła, co oznacza, że ​​nie mogą się aktywnie rozwijać. Niższe pędy torują sobie drogę, omijając bulwę macierzystą i wyłaniają się z ziemi z różnych stron w szerokim krzaku, bez tworzenia stłoczeń, co daje im możliwość wzmocnienia swobodnego wzrostu i przyniesienia dobrych zbiorów.
• Oczy otrzymują dużo wilgoci.
• Aby przebić się spod ziemi, pędy muszą wydłużyć się bardziej niż górne pędy, co oznacza, że ​​mogą tworzyć więcej rozłogów. Fakt ten bezpośrednio wpływa na przyszły plon.

Każda metoda ma prawo istnieć, ma mocne i słabe strony. Obie metody można stosować na niewielkim obszarze tylko przy ręcznym sadzeniu ziemniaków.

Sadzenie sadzeniaków na zewnątrz wiąże się z wieloma ważnymi czynnikami, nie tylko z możliwością kierowania sadzonek w górę lub w dół. Przyszły plon zależy od jakości sadzenia, a każdy sam wybiera metodę sadzenia.